Recent reactions (1)

• 

  Hans Bonte & Meryam Kitir

  09 February, 2008 AT 7:53 pm
  
  

  Graag een echt debat inzake uitzendwerk in de plaats van een blinde lofzang voor superflexibiliteit!

  Open Vld-voorzitter Somers en Annermie Turtelboom verzetten zich met klem tegen het sp.a-voorstel om interim-werknemers een betere bescherming te bieden (zie vrije tribune “Naar een arbeidsmarkt van de eenentwintigste eeuw”). Ze verwijten de sp.a teveel regeldrift en een oudbakken visie op het arbeidsrecht. Hun tribune is een lofzang op de superflexibiliteit op de arbeidsmarkt, van een betere bescherming of meer zekerheid voor de interim-werknemer is geen sprake. Ook omtrent de massale misbruiken in het stelsel wordt met geen woord gerept. Het valt echter op dat negens op de concrete inhoud van het wetsvoorstel wordt ingegaan. Het is een oude truc in het politieke debat: maak een karikatuur van de tegenstander zijn voorstel waarna je het kan afschieten en waarna je uw eigen visie in de verf kan zetten. De problemen in de interim-sector verdienen beter dan dit. Vandaar dat we nog even op een rij zetten wat wél in het sp.a- voorstel staat.

  – Het wetsvoorstel erkent dat dagcontracten (waarbij de interim-kracht dus dag na dag een nieuw contract krijgt, in functie van “of men hem nog nodig heeft of niet’) soms hun nut kunnen hebben. Bijvoorbeeld als een secretaresse of telefoniste ziek valt of bij een onvoorziene toename van het werk waarbij men niet altijd vooraf kan inschatten of de extra mankracht een dag méér of minder nodig heeft. Daarom gaan we ook niet zo ver om dagcontracten te verbieden. Alleen willen we een aantal ongeoorloofde praktijken een halt toeroepen. Is het immers zo normaal dat een uitzendkantoor dat dagen op een rij eenzelfde uitzendkracht bij éénzelfde onderneming plaatst opeens met dagcontracten werkt als de uitzendkracht ziek wordt of er een betaalde feestdag in aantocht is? Als er op die dagen géén contract is, heeft de uitzendkracht dan immers ook geen recht op loon voor die dagen van ziekte of voor die betaalde feestdag. Het wegwerken van dergelijke misbruiken gaat volgens de liberale kopstukken blijkbaar onze economie fnuike. Is het ook zo on-economisch dat wij sancties willen invoeren voor uitzendkantoren die een loopje nemen met wat de wet nu reeds voorschrijft, namelijk dat de uitzendkracht ten laatste binnen de 48 uur na het aanvangen van het werk een contract moet hebben? Nu wordt het contract vaak pas op het einde van de tewerkstellingsperiode opgesteld, opnieuw om toch maar zeker geen risico te lopen om een ziektedag of een feestdag te moeten uitbetalen aan de uitzendkracht.

  – Het wetsvoorstel vraag dat de onderneming waar de uitzendkracht tewerkgesteld wordt voortaan ook verantwoordelijk zou gesteld worden voor de arbeidsongeval waarvan die uitzendkracht eventueel het slachtoffer wordt. Ook dat is blijkbaar not done. Hebben de VLD-ers zich de moeite getroost om eens te surfen naar de website van http://www.p-i.be, de instantie die bijdraagt tot de preventie van arbeidsongevallen bij uitzendkrachten? Dan zullen zij zien dat de kans op een arbeidsongeval bij een interim-arbeider dubbel zo hoog ligt als bij een gewone arbeider…. Dan zullen zij ook zien dat de gevolgen van zo’n arbeidsongeval gemeten aan het aantal dagen arbeidsongeschiktheid een vijfde hoger ligt dan bij gewone arbeiders. Dan zullen zij ook lezen dat de oorzaken die aan de basis liggen van die ongevallen uitgesproken te maken hebben met het gebrek aan vertrouwdheid met de machines waarmee interim-werknemers werken en dus met onvoldoende opvang binnen de onderneming. Ook hierover zwijgen Somers en Turtelboom.

  – Het wetsvoorstel vraagt dat de prestaties die een uitzendkracht leverde voor een werkgever die hem nadien aanwerft, zouden meetellen als anciënniteit in die onderneming. Ook dat zou dus ‘oubollig’ zijn. Als een onderneming, nadat ze vaak weken en maanden een werknemer heeft kunnen ‘verkennen’ als uitzendkracht, beslist om deze uitzendkracht effectief aan te werven is het voor de VLD blijkbaar doodnormaal dat deze werknemer totaal ‘van nul’ moet beginnen in die onderneming. Ook het feit dat wij via ons wetsvoorstel willen verbieden dat een onderneming een boete moet betalen aan het uitzendkantoor als het een uitzendkracht vast aanwerft, is blijkbaar iets dat enkel vorige eeuw kon ter sprake komen.

  – En daarmee komen we waarschijnlijk tot dé steen des aanstoots van de twee liberalen: onze vraag dat wie over een periode van 13 weken, 60 dagen bij éénzelfde onderneming tewerkgesteld was als uitzendkracht moet volgens ons in aanmerking komen voor een vast contract. Men kan er immers van uitgaan dat er in dat geval geen sprake meer is van een uitzonderlijke of tijdelijke toename van het werk. Het sp.a-voorstel voorziet hierop één uitzondering: in geval van vervanging van een vaste werknemer die ziek is of geniet van een verlof (bvb in het kader van een zwangerschaps- of ouderschapsverlof) speelt deze regel niet.

  Deze voorstellen hebben tot doel om het interim-werk tot zijn essentie terug te dringen –namelijk tegemoetkomen aan de noodzakelijke flexibele inzet van werkkrachten – waarbij de rechten van interim-werkers op verloning (bij ziekte of betaalde vakantie), anciënniteit, ongevallenbescherming én doorgroeikansen niet overboord worden gegooid. Daarbij wordt geenszins gepleit voor “meer regels” maar voor andere en duidelijke regels. We zijn er zelfs van overtuigd dat met de nieuwe spelregels de interim-sector aan aantrekkelijkheid kan winnen, wat binnen een krapper wordende arbeidsmarkt geen onbelangrijk gegeven is. Ook de hardwerkende interim-werkkracht heeft recht op waardering en meer zekerheid omtrent zijn toekomst. Dat het wetsvoorstel een terugkeer naar vroeger voorstelt is niet meer of minder dan een platte karikatuur. Zowat alle voorstellen vinden we vandaag in één of andere vorm terug in diverse sector- en bedrijfscao’s waarbij afspraken tussen werkgevers en vakbonden effectief leiden tot een betere integratie van de interim-werknemers. Het voorstel wil deze sociale vooruitgang op het terrein veralgemenen tot alle sectoren en bedrijven. Op deze manier wil het wetsvoorstel alle interim-werknemers ongeacht in welk bedrijf of economische sector ze worden ingezet,een betere bescherming bieden.

  Het is een kaakslag te suggereren dat sp.aniet zou overtuigd zijn dat werk de beste vorm is om armoede en bestaansonzekerheid vermijden. Maar wie de illusie heeft dat eender welk soort werk ervoor zorgt dat de bestaansonzekerheid wegsmelt als sneeuw voor de zon miskent de harde realiteit. In dat verband kunnen we verwijzen naar de interessante studie van UA-professor Ive Marx “Jobs, jobs, jobs: are employment growth and poverty reduction really natural complements?” De Open VLD-ers verwijzen zelf naar een studie die aantoont dat liefst 13 procent van de armen in ons land vandaag reeds aan het werk is. De “working poor” is al lang geen typisch Amerikaans fenomeen meer; heel wat interim-jobs vallen nauwelijks nog te onderscheiden van de hamburgerjobs van over de grote plas. Kortom, we passen voor het Amerikaanse model waarbij arbeid nauwelijks gereglementeerd wordt en superflexibiliteit op kap van de werknemers de regel wordt.

  Hans Bonte & Meryame Kitir zijn kamerleden voor de sp.a en, samen met Peter Vanvelthoven, hebben ze een wetsvoorstel klaar m.b.t. uitzendarbeid. Kitir is tevens vakbondsafgevaardigde van het ABVV bij Ford Genk.