Wie niet sterk is, moet slim zijn

Published by Inge Geerdens, on 30/12/2008

Hoe vaak heb ik dat vroeger niet mogen aanhoren. Bij ons thuis haalden ze het te pas en te onpas aan. Toch, het blijft een waarheid als een koe.

Ik dacht er vorige maand met weemoed aan terug tijdens de voorstelling van een project om ondernemerschap te promoten. En opnieuw een paar dagen later, toen ik als jurylid mocht opdraven voor een project dat gender equality, gelijke kansen voor man en vrouw op de werkvloer, predikt. Beiden gerealiseerd met centen van de overheid en zonder die steun maar moeilijk leefbaar. Wie niet sterk is, heeft subsidies nodig blijkt. Als dergelijke projecten in het voordeel van iedereen zijn, sta ik er voor honderd procent achter.

Maar lang niet alle steun komt goed terecht. Ik zie veel misbruik. Sommige mensen blijken erg bedreven in het losweken van overheidssteun. Ze vinden als geen ander de juiste argumenten, weten perfect de valkuilen van de administratie te ontwijken en maken van nepotisme een heuse stiel. Zo kunnen ze ondernemen met de centen van een ander. Lees: zonder risico’s. En vaak keren ze zichzelf daarbij een royaal loon uit. Tot daar hun engagement.

Oplichterij. Iedereen weet het, niemand doet er wat aan. Veel gesubsidieerde projecten worden niet geëvalueerd. Die eer valt vooral de meer mediagenieke projecten te beurt. De overheid heeft het al moeilijk genoeg met vooruitkijken, laat staan achterom. Gegeven is gegeven, lijkt de redenering. Zonde, want er zou in ons land heel wat meer bewegen als deze subsidies juist terechtkomen. Nu draait het subsidiecircuit deels op zichzelf en heel vaak in rondjes, ten voordele van een paar enkelingen. Hoezo, corporate governance? Ik troost me met die andere spreuk: eerlijk duurt het langst, al kan je soms lang wachten.

Intussen moet menig startend of zelfs beslagen ondernemer wroeten en ploeteren om iets naar de markt te brengen. Ze dragen daarbij alle risico’s, vaak ten persoonlijke titel, en zien heel wat subsidies aan hun neus voorbijgaan. Niet dat ze die niet kunnen krijgen, maar ze hebben de tijd niet om de nodige formulieren in te dienen of de juiste mensen aan te spreken.

Toch zijn het vaak die ondernemers die zich engageren. Onbezoldigd. Ik ook. Niet uit principe, maar vooral omdat de organisatoren geen budget voorzien. Ze gaan er blijkbaar van uit dat ondernemers hun bijdrage als een soort free publicity zien. Maakt weinig uit. Ik hots van hot naar her; als ondernemer, als jurylid, als expert, als lesgever… Je kan het zo gek niet bedenken. Voor het goede doel, zoals de promotie van ondernemerschap, heb ik het graag over. Ik vind het nog steeds een voorrecht om mijn ervaring en kennis op deze manier met anderen te delen. Met wat geluk worden we er allemaal beter van. Een mooie gedachte met de goede voornemens van volgend jaar in het verschiet.

(Deze column verscheen eerder in De Tijd en de blog van CVwarehouse)