Solidariteit in crisistijden

Published by Inge Geerdens, on 13/03/2009

Een aantal bedrijven moedigt hun bedienden en kaderleden aan om minder te werken om op die manier ontslagen te vermijden. Op zich is dat een mooi staaltje van solidariteit op de bedrijfsvloer. Bedrijven doen daarvoor een beroep op verschillende mechanismen, gaande van een zogenaamde solidariteit-cao tot formules van tijdkrediet. Met dat laatste heb ik toch wat moeite.

Uiteraard juich ik het toe dat bedrijven niet zomaar aan ontslagrondes beginnen en op zoek gaan naar creatieve oplossingen om hun gewaardeerde medewerkers in dienst te kunnen houden. Ik begrijp hun redenering ook wel. Oké, nu gaat het moeilijk en kan het gerust met een paar medewerkers minder. Maar wat als de economie opnieuw aantrekt? Dan zou je, indien je nu als onderneming aan het afvloeien bent, wederom nieuwe medewerkers moeten rekruteren. Logisch en efficiënt is anders. Dan liever nu de bittere pil doorslikken met een paar creatieve achterpoortjes en achteraf kunnen rekenen op al je trouwe werknemers.

Wat me evenwel verbaast, is dat bedrijven hun werknemers aanmoedigen om tijdkrediet op te nemen. Goed voor de onderneming in kwestie die minder uitgaven heeft. Minder goed voor de sociale zekerheid, die ondanks een reeds torenhoog tekort, opnieuw in de buidel mag tasten. Bedrijven die tijdkrediet toestaan, belasten daarmee de hele bevolking. Het lijkt wel of we tijdens deze crisis de bedrijven ontlasten terwijl we de sociale zekerheid volop belasten. Dat betalen we op een bepaald moment cash terug. Iemand zal vast en zeker de rekening moeten betalen. Of mis ik iets? Ik vraag me overigens ook af of we de indexering van 4.5 procent, doorgevoerd in januari, niet beter hadden teruggeschroefd in deze crisistijden. Hadden we die tegengehouden, zouden er minder banen en mensen moeten sneuvelen, neem het van mij aan.

Voorts lijkt me dat banen delen gerust kan in grote ondernemingen waar er mensen genoeg zijn die elkaars job onder de knie hebben. In een KMO daarentegen is dat geen fluitje van een cent, geloof me vrij. Ik kan immers niet zonder mijn salesmanager, mijn financieel directeur, mijn database-ontwikkelaar en al mijn andere medewerkers. Zouden zij bijvoorbeeld 4/5de werken, is er niemand die hun afwezigheid kan opvangen. Zo riskeert mijn bedrijf in de problemen te komen. Bovendien word ik omringd door jonge mensen die fulltime willen werken. Als ik hun zou vragen om tijdskrediet op te nemen, zullen zij elders hun heil gaan zoeken. Bijvoorbeeld bij de overheid die maar blijft rekruteren. Want ja, die overheid kan nog steeds voltijdse en aantrekkelijke banen aanbieden, crisis of geen crisis. Maar dat is dan weer een ander verhaal.

(Deze column verscheen eerder in De Tijd en de blog van CVwarehouse)