Carcela mist een kans

Published by Jan Denys, on 03/03/2011

Medhi Carcela, de beloftevolle middenvelder van Standard, heeft last met keuzes maken. Eerst koos hij voor de Belgische ploeg en speelde er zelfs een vriendschappelijke interland mee. Dan veranderde hij van idee en koos voor de Marokaanse ploeg om enkele weken later opnieuw te beginnen twijfelen. Finaal koos hij dan toch voor Marokko. Of het beslissingsproces hiermee ten einde is is niet zeker gezien hij tot nu toe nog geen officiële interlands heeft gespeeld met Marokko.

De keuze van Carcela voor het Marokkaans elftal is in de eerste plaats een private aangelegenheid. Het is aan de jonge talentvolle voetballer om te kiezen voor welk nationaal team hij wil uitkomen. Welke keuze hij maakt en op basis van welke motieven zijn zijn zaak. Case closed. Toch niet helemaal. Carcela is nu éénmaal geen anoniem individu.   Hij is een zeer bekende topsporter en alsdusdanig heeft hij een zeer belangrijke voorbeeldfunctie voor de tienduizenden allochtone jongeren in dit land. Vanuit dit perspectief is zijn uiteindelijke  keuze voor Marokko een beetje een gemiste kans.

Het belang van positieve allochtone rolmodellen op de arbeidsmarkt en in de maatschappij tout court kan niet genoeg worden benadrukt. Het is zeer belangrijk dat er naast de vele negatieve berichten van discriminatie, werkloosheid, vroegtijdig schoolverlaten enz. er ook positieve verhalen worden geschreven. Een jonge van oorsprong Marokkaanse voetballer die het tot de nationale ploeg brengt, is zo’n rolmodel, een mooi voorbeeld van gelukte integratie. Het zou het onderwerp van een Hollywoodfilm kunnen zijn. Met de keuze voor de Belgische nationale ploeg had Carcela een duidelijk statement kunnen maken. Hij is hier geboren, opgegroeid en ook opgeleid. Is het dan niet logisch dat hij voor de Belgische ploeg kiest? Als positieve geste voor zijn nieuw vaderland had het kunnen tellen. Voor veel (jonge) allochtonen en Belgen was het een sterk en positief signaal geweest. Het heeft niet mogen zijn. Het zou interessant zijn te bekijken hoe dit in de allochtone gemeenschap wordt opgevat.

Maar we moeten niet overdrijven. Naast Carcela is er Nacer Chadli, de fantastische jonge spits van Twente die vanuit een gelijkaardige achtergrond toch voor de Belgische ploeg heeft gekozen en vorige week een beloftevol debuut in de Belgische ploeg heeft gemaakt. En er is niet te vergeten Marouane Fellaini die enkele jaren geleden als allereerste speler van Marokkaanse oorsprong de sprong maakte naar de Belgische ploeg en intussen is uitgegroeid tot één van de steunpilaren van het team. Aan rolmodellen dus geen gebrek. We wensen Medhi een mooi carrière bij de Marokkanse nationale ploeg.

(Deze column verscheen eerder in Jobat)