De passie en de pijn

Published by Frederik Anseel, on 23/04/2011

Receptie 1 was een ellendige boel. Ik kon er niet direct de vinger op leggen waar het fout liep. Het voorafgaand event was een groot succes, het was een blij weerzien van oude collega’s en – niet onbelangrijk – er werd uitstekende champagne geschonken. Na geïrriteerd de situatie aangekeken te hebben, viel mijn oog op de catering. Op het eerste zicht liep er niets verkeerd.

De obers vulden nauwgezet lege glazen, hapjes werden tijdig en rijkelijk rondgedeeld. Er was echter iets onbestemd in hun houding die treurig maakte. Vrolijke grapjes die op hen werden afgevuurd, vielen dood op de grond. De hapjes die ze ronddeelden konden voor hen evengoed natte hond zijn. Eén van hen
keek me tijdens het bijschenken kort in de ogen. Ik zag een gebroken blik waaruit niets dan wanhoop sprak. ‘There is nothing like the sight of an amputated spirit. There’s no prosthetic for that’, gonsde Col. Frank Slade door mijn hoofd.

Receptie 2 daarentegen swingde als Tiger Woods in zijn beste dagen (op de golfcourts, bedoel ik dan). Het begon al vooraf. De catering belde op of ze vooraf toch even de zaal mochten inspecteren. ‘We passen graag onze opstelling aan, want elke receptie is toch weer anders, nietwaar?’ Inderdaad, dit was anders.

Speelse blikken. De diensters zweefden als de drie gratiën van groepje tot groepje met een glimlach waar vroeger kruistochten voor werden bevochten. Aanstekelijk gelach steeg op uit elk groepje waar ze
neerstreken. Een compliment over een hapje leidde tot een bevlogen toelichting van recepten. Passende wijncombinaties werden gesuggereerd, speelse blikken werden uitgewisseld,
het einde van de receptie werd vrolijk uitgesteld.

Dit was passie in actie. En passie verandert alles. Gepassioneerde werknemers maken tevreden klanten en dus een hogere omzet. Nu merkt u wellicht monkelend op dat ik wellicht een glas champagne teveel op had of misschien te diep in de ogen van één van de diensters had gekeken. Nee, hoor, ik kan die vaststelling mooi onderbouwen met cijfertjes. Passie op het werk is de nieuwe gouden graal in de bedrijfswereld.

Natuurlijk noemt men het daar liever niet passie, dat klinkt verdacht romantisch. Het heet work engagement. Work engagement blijkt net dat ietsje meer te hebben dan motivatie. Een grootschalige studie bij 8.000 teams toonde aan dat gepassioneerde werknemers verantwoordelijk zijn voor meer klantentevredenheid, maar ook voor meer winst, minder personeelsverloop, minder burn-out en minder
werkongevallen.

Te mooi om waar te zijn, zegt u? Inderdaad, daarom is het ook de nieuwe gouden graal. Zoals dat gaat met die graal-zoektochten, blijkt het gouden object behoorlijk onvindbaar. Want vaststellen dat passie belangrijk is op het werk, is één ding, maar uitgebluste werknemers opnieuw gepassioneerd krijgen, dat is nog iets anders.