Mevrouw Leroy verdient lof

Published by Guests, on 15/12/2018

Door Rik Vera (Partner nexxworks)

Dominique Leroy, de CEO van Proximus, kondigt een herstructurering aan die de toekomst van de telecomgroep moet veiligstellen. Dat lokt nogal wat reacties uit. De regering roept haar op het matje omdat de herstucturering ‘1.900 banen gaat kosten’, wat in de aanloop naar de verkiezingen vervelend nieuws is. De vakbonden kondigen stakingen aan.

De oppositie schreeuwt moord en brand. Ik heb daar moeite mee en daarom richt ik me in deze open brief tot hen allemaal. Niet omdat de rekensommen niet kloppen, maar omdat ik visie mis en omdat een land zonder visie een land zonder toekomst is.Beste beleidsmakers,

Als burger – en dus medeeigenaar van Proximus – heb ik een prangende vraag. Wat verwacht u van de CEO van een bedrijf waarvan de Belgische overheid de hoofdaandeelhouder is omdat het een cruciale rol speelt in het functioneren van ons land?

Wordt mevrouw Leroy door ons betaald om Proximus – en dus ons land – met hoogwaardige datatransmissie en nieuwe diensten klaar te stomen voor de digitale 21ste eeuw, die trouwens al 19 jaar bezig is? Of wordt ze betaald om de kop in het zand te steken en zo veel mogelijk mensen aan het werk te houden in de 20ste-eeuwse Belgacom-businessmodellen en een 19de-eeuwse RTT-bedrijfscultuur?

In haar persmedeling stelt mevrouw Leroy terecht: ‘We willen de transformatie van Proximus versnellen om de uitdagingen van de toenemende digitale wereld aan te kunnen en de toekomst van het bedrijf veilig te stellen’.

Ik denk dat dat een onderschatting is van de verpletterende verantwoordelijkheid die ze als CEO van Proximus draagt, en daarom schrijf ik deze brief. De toekomst van dit land, zijn burgers, bedrijven, onderwijs, gezondheidszorg, mobiliteit, veiligheid en logistiek hangt af van de mate waarin we data verwerven, verwerken en inzetten. En dus van de snelheid van datatransmissie en de mate van dataprotectie.

De CEO van Proximus wordt toch niet betaald om de kop in het zand te steken?

Als Proximus zich niet snel aan de uitdagingen van de digitale tsunami aanpast, dreigen we als land in de vierde wereld te belanden. De gevolgen daarvan zijn onomkeerbaar. Onze regering roept mevrouw Leroy verbolgen op het matje, terwijl ze beloond zou moeten worden voor moed en doorzettingsvermogen. Het schrappen van 1.900 banen komt nooit op het juiste moment, maar nog langer wachten is nefast voor onze toekomst. We zetten dan de job van meer dan 10.000 Proximus-werknemers én de toekomst van een hele bevolking op het spel.

Herstructureren kost nu eenmaal banen. Proximus heeft nu eenmaal nood aan nieuwe (digitale) competenties, een nieuwe beweeglijke, snelle organisatie en dus een nieuwe mindset, omdat dat niet zomaar door eenvoudige omscholing verworven kan worden, omdat bepaald repetitief werk nu eenmaal zal worden gedigitaliseerd en omdat de kostenstructuur kan en dus moet worden verbeterd. Er is bovendien geen tijd te verliezen. De 20ste eeuw ligt al een poos achter ons. De motor van de Belgische economie moet binnen de kortste keren de digitale achterstand omzetten in digitale voorsprong of het is gewoon te laat.

Mevrouw Leroy zegt dat alles ‘op de meest sociaal aanvaardbare manier’ te willen doen, maar dat gedwongen ontslagen onvermijdelijk zijn, en dat blijft vreselijk nieuws voor de betrokkenen. Regering, vakbonden en oppositie doen hard hun best om met groot vertoon ‘die 1.900 banen’ te redden bij Proximus, maar dreigen zo meteen de noodzakelijke transformatie te hinderen, te vertragen of zelfs onmogelijk te maken. Ze maken keuzes die enkel worden ingegeven door electoraal kortetermijndenken en het conserveren van oude machtsstructuren.

Als ons mensen iets onvermijdbaar ergs overkomt, gaan we het vreselijke nieuws eerst ontkennen. Daarna worden we boos. Vervolgens gaan we over het onomkeerbare onderhandelen. En als we inzien dat het allemaal vergeefs is, vervallen we in een depressie. Pas daarna volgen de acceptatie en het herstel. Dat duurt een poos. We zitten duidelijk pas ergens tussen de eerste en de tweede fase.

Omdat we weinig tijd hebben, raad ik aan volgende feiten gewoon te accepteren. Eén: de uitdagingen van de digitalisering zijn een realiteit, daar kunnen regering, oppositie, vakbonden noch mevrouw Leroy iets aan veranderen. Twee: mevrouw Leroy doet haar job als CEO van Proximus excellent en heeft visie. Drie: in het belang van het land, de economie en ons allemaal moet Proximus de transformatie snel en ongehinderd kunnen maken. Vier: de betrokken gezinnen mogen niet in de kou worden gelaten.

(Dit artikel verscheen initieel op tijd.be)